Duże znaczenia dla obrazu ma kąt ustawienia kamery, czyli rodzaj ujęcia. Jeśli zamysłem twórców jest stworzenie obrazu realistycznego, umieszcza się obiektyw na poziomie ludzkich oczu. W ten sposób obraz stwarza wrażenie przyglądania się wydarzeniom z perspektywy zwykłego obserwatora. Zupełnie innych wrażeń dostarcza ujęcie „z lotu ptaka”. Tu widz może spojrzeń na przedstawiony świat z dystansu. Z wysokości ludzie wyglądają jak nic nieznaczące, maleńkie mrówki. Zabieg ten szczególnie upodobali sobie reżyserzy zajmujący się problematyka roli przeznaczenia w życiu ludzkim, np. Alfred Hitchcock i Fritz Lang.
W przeciwieństwie do ujęć „z lotu ptaka” filmowanie „z żabiej perspektywy” podnosi znaczenie obiektu i sprawia, że widz może poczuć się w pewien sposób zdominowany i bezbronny. Niezwykle ważne dla stworzenia odpowiedniej atmosfery jest właściwe oświtlnie postaci bądź całej scenerii.
Źródło światła umieszczone nad aktorem może wywołać efekt romantycznego uniesienia i uduchowienia. Z kolei oświetlenie z dołu sprawia, iż twarz nabiera wyrazu ponurego i tajemniczego. Jeżeli zaś jasne jest tylko tło, a na ekranie widać jedynie ciemny zarys postaci, widz może poczuć się zagrożony.